แสงสนธยาลำสุดท้ายลับหายไปจากม่านฟ้า
สายลมเอื่อยอ่อน…
คงเหนื่อยล้า หลังเดินทางมาทั้งวัน…
เสียงจิ๊บจิ๊บของเหล่าลูกนกบนโพธิ์ทะเลเฒ่าเงียบหายไปแล้ว
รัตติกาลกลับมาเยือน
สรรพสิ่ง สงบงันรับการกลับมา
แม้หรีดหริ่ง เรไร ยังหยุดระงมร้อง
ฉันจุดเทียนไข
เดินออกมาที่ระเบียง
ผนังระเบียงกว้างใหญ่ไปสุดขอบฟ้า
ฝ้าเพดาน ระยิบด้วยดวงดารา
น้ำตาเทียนหยดลงบนหลังมือ
ฉันฉงนใจ…
หยดน้ำตาเทียนบนพื้นแล้ววางเทียนไขลง
นั่งมองเปลวเทียน…
เปลวเหลืองเรืองลอยนิ่งเหนือความว่างที่โอบเรื่อสีฟ้าอ่อนตรงกลาง
สงบราวผู้หลุดพ้นเรื่องราวทางโลก
บางครั้งอ้อยอิ่งระริก คล้ายหัวใจวัยเยาว์
เปลวเทียนดูโศกเศร้า
แม้หลายครั้งจะเต้นเร่า…ส่ายโยนโอนไหวราวร่ายระบำ
ระบำเปลวเทียนกลับยิ่งชวนซึมเซา อ้างว้าง
เป็นเช่นนี้เอง…
เทียนไข…
เจ้าคงไม่เคยสินะที่จะลิ้มรสแห่งความสุขรื่นรมย์
จึงแม้ในความเริงร่าของเจ้า…ยังซึมเศร้า หดหู่ถึงเพียงนี้
เช่นนี้เอง…หยดน้ำตาเจ้าจึงระอุร้อน
เป็นเช่นนี้เอง…
