ปฏิเสธ!

“ทำไมไม่ปฏิเสธพวกมัน?” ผู้เฒ่าถามเสียงเครือ

“เอ่อ…” ฉันอึ้งไม่อาจหาถ้อยคำใดที่ตรงกับใจ เสียงผู้เฒ่าถามซ้ำ

“ทำไม?”

“ก็..เอ่อ..”

“ทำไม?”


“จะให้ปฏิเสธอย่างไร มองหาเหตุผลไม่เจอสักอย่าง
ดูเหมือนเป็นเรื่องปกติของคนละแวกนี้เสียซ้ำ
พวกเขาแค่บอกก่อนตามมรรยาท ปฏิเสธก็เหมือนไร้น้ำใจ
ไร้เหตุผล…อีกอย่างผู้เฒ่าก็เติบต้นบนคันดินแนวแบ่งที่กับ
ลุงเพิ่ม พวกเขาเป็นเพื่อนลุงเพิ่ม ไม่รู้สิ…ไม่รู้จะบอกอย่างไร”

ฉันอธิบายเสียยืดยาวเพราะไม่รู้จะบอกให้รวบรัดได้อย่างไรจริง ๆ
มองลำต้นผู้เฒ่ายามนี้ยิ่งสะทกสะท้อนใจ
ฉันควรปฏิเสธพวกเขา…แต่เหตุผลล่ะ!

พวกเขามากันสองคน หนึ่งหนุ่มหนึ่งชราในมือถือมีดกรีดยางคนละเล่ม
บอกว่ามาจากผาสุข (ตำบลข้างเคียง) เป็นเพื่อนกับลุงเพิ่ม
จะมาขอน้ำยางต้นโพธิ์ทะเลเพราะเห็นเป็นต้นใหญ่สุดในละแวกนี้

ฉันเข้าใจว่าวิธีกรีดคงจะเหมือนกรีดยาง คือกรีดที่ลำต้นแล้วใช้ภาชนะ
รองรับน้ำยาง ฉับบอก “ตามสบาย”
จากนั้นก้มหน้าเขียนหนังสือต่อ ปล่อยให้สองคนจัดการธุระของตน
เงียบเสียงไปสักพักได้ยินคนหนุ่มร้องว่า

“มีรังนกเขา!”

ฉันสะดุ้ง!

หวังว่าพวกเขาจะไม่ทำอะไรพวกมัน
ครอบครัวนกเขาอยู่กับฉันมานาน
เราผ่านลมผ่านฝนมาด้วยกันจนเป็นเหมือนเพื่อนบ้าน
ยามเช้าพวกมันส่งเสียงขันปลุกฉันจากโลกฝัน
สาย ๆ ลงมาจิกกินแมลงในดงหญ้า
พวกมันสอนให้ฉันรู้จักชีวิตคู่ที่สวยงาม
ทั้งคู่หากินด้วยกัน อยู่ข้าง ๆ กันตลอดเวลา…

ไม่มีเสียงตอบจากคนชรา

คนทั้งสองเงียบไปพักใหญ่ ฉันได้ยินเสียงปีนต้นไม้
แต่หาได้คิดออกไปดูด้วยจิตใจจดจ่ออยู่กับตัวอักษรตรงหน้า

จนทั้งคู่กลับมาส่งยิ้มให้ฉันในมือชูก้อนกลม ๆ เล็ก ๆ สีขาวหม่น
“ขอบใจมากได้แล้ว” คนชรากล่าว
ฉันกวาดตามองให้แน่ใจว่าพวกเขาไม่ได้เอาเจ้าเพื่อนบ้านของฉันไปด้วย เอ่ยถามว่า

“ไม่ทราบเอายางไปทำอะไร?”

คนชรากล่าวตอบ

“เอาไปดักนก”

เอาไปดักนก! ฉันตกตะลึงพร้อมความสงสัยใคร่รู้

“ก้อนยางกลม ๆ เอาไปดักนกได้อย่างไร?” ฉันถาม

คนหนุ่มไม่ค่อยพูดจาคนชราดูจะเป็นคนช่างคุย

“เอายางไปพันกิ่งไม้แล้วเอานกต่อไปยืนล่อ สักพักนก
มันจะบินลงมาเกาะ ยางก็จะติดตีนบินหนีไม่ได้”

“เหนียวอย่างนั้นเลยหรือ?”

“ใช่”

“แล้วลุงเอายางออกอย่างไร?”

“ล้างน้ำ”

ฉันพยักหน้าส่งยิ้ม แต่ในใจสะดุ้งผวา
นี่ฉันกลายเป็นแนวร่วมทำลายนกในธรรมชาติไปแล้วหรือไร!
ทั้งสองขอบใจแล้วกล่าวลา

ฉันรีบลุกออกมาหลังกระท่อม เห็นผู้เฒ่าแล้วยิ่งสะดุ้งยิ่งผวา!

ทั่วทั้งลำต้นกิ่งก้านผู้เฒ่าถูกกรีดเป็นรอยแผลเหวอะหวะ
ขอบแผลปลิอ้าเห็นเนื้อไม้มีน้ำยางขาวเกรอะกรังราวคราบเลือดคราบน้ำตาผู้เฒ่า
ฉันสำนึกผิดซ้ำสอง…หากผู้เฒ่ารู้ว่าพวกเขาเอาน้ำยางของแกไปดักนก
แกต้อง…

ฉันหลุบตาไม่อยากเห็นรอยแผลสด ๆ เหล่านั้น
ก้มหน้าจะกลับเข้ากระท่อม แว่วเสียงผู้เฒ่า

“ถึงไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไร ก็ต้องหัดปฏิเสธไว้บ้าง!”

ฉันชะงักหันกลับ ถามด้วยเสียงแผ่ว

“รู้ใช่ไหมว่าพวกเขาเอาน้ำยางไปทำอะไร?”

“รู้!..นั่นล่ะที่เสียใจ”

ฉันพยักหน้าเดินกลับเข้ากระท่อม
สักวันหากพวกเขาย้อนมาอีกฉันจะปฏิเสธ
ปฏิเสธด้วยเหตุผลทั้งหมดทั้งมวลที่มี
ทั้งรู้ว่าในสายตาของพวกเขาจะไม่สมเหตุสมผลก็ตามที

...
Picture : www.ics.uci.edu