ฉัน..ความหลัง…ความรัก..และกุหลาบเหล่านั้น

ฉันนั่งลงที่ริมระเบียง
เสียงสายลมกระซิบกับใบไม้
กิ่งก้านโยกย้ายส่ายไหว
ดูเหมือนทั้งคู่จะคุยกันถูกคอ
อยากรู้นัก…สายลมนำเรื่องราวอะไรมาบอกเล่า
ทำไมใบไม้จึงได้ถูกอกถูกใจอย่างนั้น

ฉันจิบชาแก้วแรกของวัน
ชาแก้วแรกที่หมายถึงช่วงเวลาพักผ่อน
จากนั้นเอนหลังลงบนพื้นระเบียง
โพธิ์ทะเลเฒ่าสลัดใบเหลือแต่ก้านมองเห็นท้องฟ้าคราม
หมู่เมฆขาวลอยอ้อยอิ่งตามกันเป็นทิว

ฉันเคยนอนมองท้องฟ้าอย่างนี้มาก่อน
แต่…ที่ไหนนะ?

สนามหญ้าในมหาวิทยาลัย
ใช่! สนามหญ้าในมหาวิทยาลัย

เด็กหนุ่มคนหนึ่งนอนมองท้องฟ้าอย่างที่ฉันกำลังมอง
เด็กหนุ่มคนนั้นไม่ใช่ฉันในตอนนี้ เราเป็นคนละคนโดยสิ้นเชิง
คิดต่างกัน เชื่อไม่เหมือนกัน
ต่างจนเรียกได้ว่าเป็นคนแปลกหน้าของกันและกัน

ขณะที่ฉันมองปุยเมฆขาวลอยล่องด้วยใจสงบ
เด็กหนุ่มกลับมองด้วยหัวใจที่เปี่ยมด้วยคำถาม

วันนั้นเป็นวันแห่งความรัก

เขาได้รับดอกกุหลาบเต็มกระเป๋าเสื้อ
กุหลาบทั้งหมดล้วนมีเพื่อมอบให้กันและกัน
เขาหาได้ต้องการกุหลาบเหล่านี้
ที่เขาต้องการแค่เพียงดอกเดียว
ดอกเดียวเพื่อเขาคนเดียวเท่านั้น!
แต่ไม่มีเลยสักดอก

ขณะมองปุยเมฆ…
เขาคิดย้อนกลับไปถึงวันเวลานั่งมองเด็กวัยเดียวกันมีดอกกุหลาบอยู่ในมือ
แต่เขากลับไม่มี
‘วันแห่งความรัก’ วันที่ชวนหดหู่
เลิกเรียนเขารีบกลับบ้าน
ไม่อยากให้เพื่อน ๆ พบเห็นว่าเขาไม่ได้รับกุหลาบสักดอก
บางปีถึงกับอยากซื้อให้ตัวเอง!

เขามีความรักอยู่เต็มหัวใจ
เฝ้าถามตัวเองว่าเมื่อไรจึงจะมีใครสักคนมองเห็น?
เมื่อไรเขาจะมีคนรักอย่างคนอื่นบ้าง?

เขาเปลี่ยนตัวเองเป็นคนใหม่
จากคนเงียบขรึม กลายเป็นคนร่าเริงอยู่ในกลุ่มเพื่อนตลอดเวลา

ที่สุดก็ได้ดอกกุหลาบ
‘วันแห่งความรัก’ ไม่ใช่วันน่าอับอายสำหรับเขาอีกต่อไป
แต่เขาต้องการแค่ดอกเดียว ดอกเดียวเท่านั้น!

ฉันมองหมู่เมฆลอยเลื่อน
ภาพเด็กหนุ่มค่อยเคลื่อนผ่านความทรงจำ
จนถึงวันเขาได้รับกุหลาบจากหญิงสาวคนหนึ่ง
ที่สุดเขาก็ได้รับกุหลาบที่เป็นของเขาแต่ผู้เดียว ดอกเดียว

กาลเวลาคล้อยกุหลาบของเขากลับเปลี่ยนดอกไปด้วยเหตุผลต่าง ๆ นานา

จนเขาไม่เคยถามหาอีกแล้วว่า
เมื่อไรเขาจะมีคนรัก?
เมื่อไรจะมีคนมองเห็น?

ความรักของเขาที่คิดว่ามีอยู่เต็มหัวใจ
ที่คิดหวังมอบให้ใครสักคน กลับตาลปัตร!

ฉันพบว่าเขาไม่ได้คิดมอบ หากแต่คิดจะรับ!
นั่นอาจเป็นที่มาของคำถามต่าง ๆ ขณะเขามองฟองเมฆเคลื่อนคล้อย

ฉันเล่า?

ฉันไม่มีคำถาม
ไม่มีความรักทั้งรักที่จะมอบหรือรักที่จะรับ
ความรักสำหรับฉันได้สูญสลายไปนานแล้ว
สูญสลายไปพร้อมการจากของหญิงสาวนักค้นหาเหล่านั้น
หญิงสาวนักค้นหานิยามแห่งความรัก
จากนิยามหนึ่งไปสู่อีกนิยามหนึ่ง
เพียงเพื่อจะหักล้างทำร้ายกันด้วยอีกนิยามหนึ่ง

ความรักที่คิดว่าเคยมีได้หลอมละลายไปแล้วกับสายลม สายน้ำ ทิวเมฆ และผืนโลก
ความรักหาได้หล่อเลี้ยงหรือทำลายฉันอีกต่อไป
เพราะมันได้สลายหายไปเป็นหนึ่งเดียวกับผืนโลก
ที่อีกไม่นานร่างกายของฉันจะตามไป

“กำลังคิดอะไรอยู่?” เสียงผู้เฒ่าทักถาม
“ความรัก!”
“คิดไปถึงไหน?”
“วนเวียน”
“ยังมีความรักหรือ?”
“…คิดว่าหมดแล้ว”
“ไม่แน่ใจ?”
“คิดว่าแน่ใจ”
“คิดว่าแน่ใจแปลว่าไม่แน่ใจ”
“อย่างนั้นก็…ไมแน่ใจ”
“แสดงว่ายังมีความรักหลงเหลือ?”
“อาจมี…”
“มีไว้ทำอะไร?”
“ร่มเงาของท่านเล่า…มีไว้ทำอะไร?”

ผู้เฒ่าเงียบเสียง
หากให้ฉันเดา แกกำลังอมยิ้ม…