บางสิ่งที่หายไป

ฉันหยิบส้มสายน้ำผึ้งสีสดผิวเป็นมันขึ้นมาจากกอง
แม่ค้าส่งถุงก๊อปแก๊ปให้ “โลสิบแปด สองโลสามห้า” เธอว่า
ฉันหยิบส้มใส่ถุง บอกแม่ค้า “สามโล” เธอรับไปชั่ง หยิบส้มใส่เพิ่มอีกสองลูก
ฉันไม่รู้หรอกว่า สามกิโล ฯ ตรงหรือไม่ เข็มตาชั่งอยู่ด้านใน ด้านที่หันให้ลูกค้ามีกระดาษหุ้มอยู่ รับถุงส้มมาจากแม้ค้า จ่ายเงิน จากนั้นเดินวนเวียนหาซื้อเสบียงอาหารต่อ

ที่พักของฉันอยู่ไกลตลาด
จากถนนใหญ่ยังต้องเดินตัดคันนาไปอีกเกือบกิโล ฯ
เข้าตลาดทีจะต้องตุนเสบียงให้ได้สักหลายวัน
กลับจากตลาดแต่ละครั้ง ฉันจึงต้องหิ้วถุงเต็มสองมือหนักจนเจ็บนิ้ว

ฉันเดินตัดคันนา
ต้นหญ้าได้ฝน พากันแตกกอชูก้านยาว
ฉันเดินละป่าหญ้าไปเรื่อย ๆ หญ้าเจ้าชู้ฝากความระลึกถึงเต็มขากางเกง

แล้วฉันก็ได้ยินเสียง แควก !!
ถุงก๊อปแก๊ปขาด !

ส้มสีสดใสกลิ้งกระจาย ฉันวางถุงในมือปลดนิ้วออกจากถุงก๊อปแก๊ปอย่างลำบากยากเย็น เก็บรวมรวมผลส้ม แต่ไม่มีถุงใส่ ต้องใส่ในถุงใบอื่นบ้าง กระเป๋ากางเกงบ้าง
หาจนแน่ใจว่าได้ส้มคืนมาหมดแล้ว ฉันจึงสอดนิ้วกลับเข้าในถุง

คิดขึ้นได้ ‘มีบางอย่างหายไป !’

วัยเยาว์ฉันไปตลาดกับย่าบ่อย ๆ ช่วยหิ้วตะกร้าจ่ายตลาดให้ย่าตอนขาไป
ย่าซื้อข้าวของจนเต็มตะกร้า ฉันหิ้วไม่ไหวย่าจึงรับไปหิ้วเอง

มันหายไปไหนกันนะ….’ตะกร้าจ่ายตลาด’

ทำไมไม่มีใครใช้มันอีกเลย ทุกคนไปตลาดด้วยสองมือเปล่ากับสตางค์ในกระเป๋า
จากนั้นได้ถุงก๊อปแก๊ปมาเต็มสองมือ สินค้าหนึ่งอย่าง ถุงหนึ่งถุง สินค้าสิบอย่าง ถุงสิบถุง แล้วก็เอาถุงมาเป็นขยะที่บ้าน

‘ตะกร้า’ บรรจุข้าวของได้มากมาย ใช้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ย่าใช้ตะกร้าใบเดิมจนเก่าเกือบเท่าอายุย่า
บางครั้งยังเห็นย่านั่งพันหูตะกร้าเสริมความแข็งแรง
ย่าดูแลตะกร้าเก่า ๆ ใบนั้นด้วยความทะนุถนอม

มันหายไปไหนกันนะ…ตะกร้าจ่ายตลาด

ฉันจะต้องมองหาสักใบ
กลับจากตลาดคราวหน้า จะไม่มีส้มลูกไหนตกหล่นระหว่างทางอีกแล้ว ?